დემოკრატიული მმართველობის მიხედვით, ამომრჩეველნი ხმის მიცემით მმართველობაში მონაწილეობას იღებენ. არჩეულ პიროვნებას ხალხის წარმომადგენელი (დეპუტატი), მათი შეკრების ადგილს კი მეჯლისი (პარლამენტი) ეწოდება. წინა ნაწილში აღვნიშნეთ, რომ ამომრჩეველიც იგივე კატეგორიაში შედის, რადგან სხვაზე უფლებამოსილების გადაცემა პიროვნებას პასუხისმგებლობისგან არ ათავისუფლებს ანუ მის მიერ დანიშნულ უფლებამოსილ პირის ქმედებებზე პასუხისმგებელია.
ზოგადი ეჭვები
პირველი ეჭვი: დღესდღეობით
ძალისხმევა (გაძლიერება) მხოლოდ და მხოლოდ პოლიტიკითაა შესაძლებელი. მისი გზა კი პარლამენტში
შესვლაა.
პასუხი: უზენაესმა
ალლაჰმა დაგვიწესა ის, თუ როგორ უნდა გავავრცელოთ ისლამი და ვიცხოვროთ მისით. ისლამში
ძალისხმევა სამი ნაწილისგან შედგება:
a)
მოპატიჟება,
b)
მზადება,
c)
ჯიჰადი.
თითოეული ნაწილის
დამადასტურებელი არგუმენტი არსებობს. მათ გარდა დანარჩენი ყოველი მეთოდი თუ ძალისხმევა
ცრუ სურვილებისა და ვნებების პროდუქტია.
„45/18. მერე ჩვენ დაგადგინეთ შენ გზაზე ბრძანებიდან.
მაშ, მისდიე მას და არ აჰყვე სურვილებს იმათსას, რომელნიც არ უწყიან.“
აიათი აცხადებს
იმას, რომ შარიათის მიერ დაწესებული მეთოდების გარდა სხვა მეთოდი ან ძალისხმევა სურვილებსა
და ვნებებზე დაფუძნებული ხალხის პროდუქტია. როგორც ვიცით, შუამავალს მექქაში არსებულ
პარლამენტში შესვლის საშუალება ჰქონდა. მიუხედავად იმისა, რომ შუამავალს მაღალი თანამდებობის
პოსტი შესთავაზეს, შუამავალმა ისინი უარით გაისტუმრა.
უზენაესმა
ალლაჰმა ყურანში, შუამავალმა კი თავის სუნნეთში ქააფირისა და მუსლიმის განმასხვავებელი
კანონები და წეს-ჩვეულებები გვავნობა.
·
ალლაჰმა მორწმუნისა
და ქააფირის სახელები ერთმანეთისგან განასხვავა.
·
საბოლოო ადგილი
სამოთხითა და ჯოჯოხეთით განასხვავა.
·
ჩაცმის სტილში
ისინი ერთმანეთისგან განასხვავა.
·
მუსლიმებზე
ჰიჯრეთის ბრძანების საშუალებით მათი საცხოვრებელი ადგილი ერთმანეთისგან განასხვავა.
·
ჯიჰადის ბრძანებით
ქააფირების თავისუფლად ცხოვრება ერთმანეთისგან განასხვავა.
პოლიტიკისა
და პარლამენტის საშუალებით ისლამზე დახმარება, სარგებლის მოტანა და რელიგიის მტრის
წინააღმდეგ მოქმედება ზემოთ ჩამოთვლილ არცერთ ნაწილში არ შედის.
მეორე ეჭვი: შესრულებული
საქმე/მოქმედება არგუმენტის წინააღმდეგი რომც იყოს, სარგებლის მიღება შარიათით დაშვებულია.
ჩვენ სარგებლის მოპოვების მიზნით ვმოქმედებთ.
პასუხი: საკამათოა
ის, რომ სარგებლის მიღება შარიათული არგუმენტია. სწავლულების უმეტესი ნაწილი სარგებელის
მიღებას შარიათის კანონად არ მიიჩნევს. ხოლო ის სწავლულებმა, რომლებიც მეორე აზრს ემხრობიან,
სარგებელი სამ ნაწილად ჩამოაყალიბეს:
1.
ალლაჰის მიერ
აღიარებული სარგებელი (მტკიცებულების შესაბამისი),
2.
ალლაჰის მიერ
უარყოფილი სარგებელი (მტკიცებულების საწინააღმდეგო),
3.
შარიათის მიერ
არც მიღებული და არც საწინააღმდეგო სარგებელი (სარგებელი, რომლის შესახებ მტკიცებულება
არ არის).
ყველა სწავლულის
ერთიანი აზრით, მეორე ნაწილით მოქმედება დაუშვებელია. რაც შეეხება მესამე ნაწილს, მის
შესასრულებლად სამი პირობაა აუცილებელი:
·
მტკიცებულების
საწინაღმდეგო არ უნდა იყოს,
·
სარგებელი
ზუსტი უნდა იყოს,
·
სარგებელი
ზოგადი უნდა იყოს ანუ მთელი უმმეთისთვის სასარგებლო უნდა იყოს.
ალბათ დამეთანხმებით
იმაზე, რომ პირობების დაკვირვების შემდეგ პარლამენტზე და მის სარგებელზე საუბარი ზედმეტი
და დროის ხარჯვაა.
შენიშვნა: ყურანში ალლაჰის
მიერ დაწესებული ზოგადი სარგებელი არსებობს: დედამიწაზე თავჰიდის (ერთღმერთიანობის)
გავრცელება და შირქის გაუქმება. ალლაჰი ამ სარგებელს დანარჩენზე მეტ უპერატესობას ანიჭებს.
მაგალითად: სწავლულების ერთიანი აზრით, ალლაჰის წინაშე სხვა მნიშვნელოვანი სარგებელი
შემდეგია: ქონება, სული, ჭკუა, ნამუსი და რელიგია. ალლაჰმა ჯიჰადი ფარძად დააწესა.
ჯიჰადის შესრულების დროს კი ქონების, სულისა და ნამუსის შელახვის შესაძლებლობა არსებობს.
მიუხედავად ამისა, უზენაესმა ალლაჰმა შირქის (მრავალღმერთიანობის) გასაუქმებლად ჯიჰადი
ფარძად დააწესა.
