17 October 2022

8.0 ისლამის მომშლელების რაოდენობა - პირველი პუნქტი

 ისლამის მომშლელები ათია. ანუ შეიხმა, ალლაჰის წინაშე მიღებული ერთადერთი ერთღმერთიანობის რელიგიიდან - ისლამიდან გამყვანი და ურწმუნოდ გარდამქმნელი ქმედებები ათ ნაწილად ჩამოაყალიბა. ეს ათი რამ ჩვენს საზოგადოებაში ყველაზე გავრცელებულია, რაც არ ნიშნავს იმას, რომ ისლამიდან გამყვანი ქმედებები ათის მეტი არ არის.

პირველი პუნქტი

·               ღვთისმსახურებებში ალლაჰზე თანაზიარის დადგენა.

ალლაჰი ყურანში ბრძანებს:

„4/48. უეჭველად, ალლაჰი არ მიუტევებს იმას, რომ მას თანაზიარი დაუდგინონ, და მიუტევებს ამის გარდა ყველაფერს, ვისაც ინებებს.“

„5/72... უეჭველად, ვინც ალლაჰს თანაზიარს დაუდგენს, იმას აუკრძალა ალლაჰმა სამოთხე და მისი თავშესაფარი ცეცხლია. და არ ეყოლებათ უსამართლოებს შემწეები.“

ასევე, შირქ ქმედებებს მიეკუთვნება ალლაჰის გარდა სხვის სახელზე, ჯინებისთვისა და საფლავებისთვის შეწირული საკლავიც.

ü   განმარტება:

‘იბადეთისა და შირქის განმარტება

სიტყვა „’იბადეთი“ ნიშნავს მორჩილებას. ისლამურ ტერმინოლოგიაში კი, მისი მნიშვნელობა შემდეგია: „ალლაჰის ბრძანებების შესრულებისა და აკრძალვებისგან შორს ყოფნის ფორმით მასზე (ალლაჰზე) სიყვარულითა და მოწიწებით დამორჩილება.“

შეიხუ’ლ ისლამ იბნ თაიმიიამ (ალლაჰმა შეიწყალოს იგი) თქვა: „სიტყვა ‘იბადეთი არის სახელი, რომელიც მოიცავს ყველა იმ სიტყვასა და საქმეს, რომელიც ალლაჰის მიერ მოწონებულია.“[1]

სიტყვა „შირქი“ ნიშნავს მონაწილეობას. ისლამურ ტერმინოლოგიაში კი, მისი მნიშვნელობა შემდეგია: „ალლაჰზე თანაზიარის დადგენა რუბუბიეთ, ულუჰიეთ და სახელ-თვისებებში.“

შირქის შემსრულებელს მუშრიქი ეწოდება. შირქის საპირისპირო კი, თავჰიდია. თავჰიდი კი, ალლაჰის ერთობისა და ერთადერთობის აღიარებაა.

შეიხ აბდურრაჰმან ბინ ჰასენმა (ალლაჰმა შეიწყალოს იგი) თქვა: „შირქი არის სამყაროთა ღმერთის, ალლაჰის არასრულფასოვნად მიჩნევა, მხოლოდ და მხოლოდ ალლაჰის კუთვნილი უფლებისა და გავლენის სხვაზე მიკუთვნება და ალლაჰის მიერ ნაჩვენები გზიდან გადახვევა. ალლაჰი ბრძანებს: ‘6 სურა ან’ამ/1. ქება-დიდება ალლაჰს, რომელმაც შექმნა ცანი და დედამიწა, და დაადგინა სიბნელე და სინათლე. შემდეგ კი, ვინც არიან ურწმუნონი, უტოლებენ თავიანთ ღმერთს.“ შირქი როგორც მბრძანებლობაში, ასევე, შექმნაშიც ალლაჰზე თანაზიარის დადგენაა. ალლაჰის წინაშე დიდი სიჯიუტე და მორჩილებისადმი სიამაყეა. მასზე დაუმორჩილებლობა და მისი ბრძანებების არ შესრულებაა, მაშინ, როდესაც სამყაროს ბალანსი ალლაჰის ბრძანებებზეა დაკავშირებული. ალლაჰის შუამავალმა (ალლაჰის მშვიდობა და სალამი მას) ბრძანა: ‘ყიამეთი[2] არ მოხდება მანამ, სანამ დედამიწაზე ალლაჰის სახელის მხსენებლი დარჩება.’[3] შირქი არის ქმნილების შემქმნელზე მიმსგავსება, როგორიცაა სარგებლისა და ზიანის მოტანაში და მსგავს, მხოლოდ და მხოლოდ შემქმნელის კუთვნილი ნიშან-თვისებების მქნილებაზე მიკუთვნება. ალლაჰი ბრძანებს, რომ ვედრება, შიში, იმედის ქონა, მინდობა და მსგავსი ღვთისმსახურებები მხოლოდ და მხოლოდ მის მიმართ შევასრულოთ. ის, ვინც ჩამოთვლილთაგან რომელიმეს ალლაჰის გარდა სხვას მიუძღვნის, ნიშნავს იმას, რომ მან ის ალლაჰს დაამსგავსა და თანაზიარი დაუდგინა ისეთი ვინმე, ვისაც არ ძალუძს ზიანისა და სარგებლის მოტანა, მოკვდინება, გაცოცხლება და ა.შ.

ქება-დიდება მხოლოდ და მხოლოდ ალლაჰს ეკუთვნის. შექმნა მისი საქმეა. მთელი ქონება მისია. ყოველი საქმე საბოლოოდ მას უბრუნდება. ყოველი სიკეთე მის ხელშია. ყოველი საქმის განმკარგველი ის არის. მოხდება ის, რაც ალლაჰს სურს და არ მოხდება ის, რაც მას არ სურს. არ არსებობს ძალა, რომელიც ალლაჰს დააბრკოლებს. ალლაჰი ვინმესთვის მოწყალების კარებს თუ გახსნის, მაშინ მისი დამაბრკოლებელი არავინ იქნება. ის ‘აზიზ[4]-ი და ჰაქიმ[5]-ია. თანაზიარის დადგენა არის ისეთი ვინმეს ძლევამოსილ ალლაჰზე მიმსგავსება, რომელიც ღარიბი და უსუსურია...“[6]

როგორც ხედავთ, ალლაჰის ერთობა რუბუბიეთ, ულუჰიეთ და სახელ-თვისებებში არის თავჰიდი. ხოლო, ამავე თვისებებში თანაზიარისა და თანატოლის დადგენა კი, შირქი. აქედან გამომდინარე, ისლამიდან გამყვანი შირქი და თავჰიდი ერთად ვერ იარსებებს. გონიერთათვის ჭეშმარიტებაა ის, რომ ორი ურთიერთსაპირისპირო რამ ერთად ვერ იარსებებს. თუმცა, შესაძლებელია, რომ ალლაჰის რწმენასთან ერთად შირქიც არსებობდეს. ალლაჰი ყურანში ბრძანებს:

„12/106. მათგან უმეტესი ისე არ ირწმუნებს ალლაჰს, თუკი მას თანაზიარს არ დაუდგენენ.“

იმამ იბნ ყაიიმ-ი (ალლაჰმა შეიწყალოს იგი) აიათის შესახებ ამბობს: „ალლაჰი გვამცნობს, რომ მათში შირქთან ერთად რაღაც რწმენაც მოიძებნება.“[7]

როგორც ხედავთ, შირქი აუქმებს თავჰიდს მიუხედავად იმისა, ალლაჰის რწმენას რომც ჰქონდეს ადგილი. შირქი რუბუბიეთში, ულუჰიეთში, თუ ალლაჰის სახელ-თვისებებში შესრულდება, მნიშვნელობა არ აქვს.

რუბუბიეთში შირქი გულისხმობს ალლაჰზე თანაზიარის დადგენას მის კუთვნილ ნიშან-თვისებებში, როგორიცაა: შექმნა, ცხოვრება, სარჩოს მიცემა, მართვა, ხელმძღვანელობა, კანონის გამოცემა, დახმარება, ჭეშმარიტ გზაზე დაყენება და სხვა. მსგავსია იმის თქმა, რომ სამყაროთა განგება ან ბრძანებებისა და აკრძალვების გამოცემა სხვას შეუძლია.

ულუჰიეთში შირქი გულისხმობს ალლაჰზე თანაზიარის დადგენას გარე ღვთისმსახურებებში, როგორიცაა სეჯდეს შესრულება და ყურბნის შეწირვა, ან გულის ღვთისმსახურებებში, როგორიცაა ვედრება და შეკედლება... მოკლედ, რომელიმე ღვთისმსახურების ფორმაში ალლაჰზე თანაზიარის დადგენა.

შეიხ სანანიმ (ალლაჰმა შეიწყალოს იგი) თქვა: „ულუჰიეთ თავჰიდის მნიშვნელობა შემდეგია: ღვთისმსახურების ყველა ფორმაში ალლაჰის ერთობა...“[8]

სახელ-თვისებებში შირქი კი, გულისხმობს ალლაჰის სახელ-თვისებების არ აღიარებას. ასევე, დაჯერება იმისა, რომ ალლაჰის რომელიმე სახელ-თვისებას სხვაც ფლობს აბსოლუტურ ფორმაში ან ალლაჰზე გაჩენილთა თვისებების მიკუთვნება, როგორიცაა ხელმომჭირნეობა და ძილი.

იმამ იბნ აბი’ლ-იზზმა (ალლაჰმა შეიწყალოს იგი) თქვა: „ალლაჰის კუთვნილი სახელ-თვისებების ხსენების დროს არ უნდა მოხდეს ქმნილებებზე მიმსგავსება. ვინაიდან, მისი მსგავსი არაფერი და არავინ არის. ის, ვინც ალლაჰს ქმნილებას მიამსგავსებს, ქააფირი გახდება. იმამ ბუხარის მასწავლებელმა, ნუაიმ ბინ ჰამმადმა თქვა, რომ ალლაჰის ქმნილებაზე მიმსგავსებელი ქააფირი გახდება.“[9]

ზემოთ ჩამოთვლილი შირქის სახეობიდან რომელიმეს შესრულება გულით მოხდება, ენით, თუ ქმედებით მნიშვნელობა არ აქვს. შირქის შემსრულებელი ქააფირია. ასევე, მნიშვნელობა არ აქვს უცოდინრობით შეასრულებს, თუ სხვა მიზეზის საფუძველზე. გამონაკლისია შარიათული იქრაჰი (ძალდატანება).


[1] იბნ თაიმიია, ალ-უბუდიიეთ: 44;

[2] წარღვნა.

[3] მუსლიმი, თირმიზი

[4] ძლევამოსილი.

[5] ყველაფრის სიბრძნით შემსრულებელი. მიუთითებს ჰუქმისა და სიბრძნის მფლობელზე, ალლაჰზე.

[6] აბდურრაჰმან ბინ ჰასენ, ფეთხუ’ლ-მეჯიდ: 72;

[7] იბნ ყაიიმ, ას-სალათ: 61;

[8] სანანი, თათჰიირუ’ლ-ითიყად: 50;

[9] იბნ აბი’ლ-იზზ, შერხუ’ლ-აყიდეთი’თ-თაჰავიია: 1/85;

07 October 2022

7.3 ისლამის რომელიმე პირობის მიმტოვებლის ჰუქმი

 ისლამისა და იმანის სიტყვები

შეიხმა (ალლაჰმა შეიწყალოს იგი) პიროვნების იმანის მომშლელ საკითხებს „ისლამის მომშლელები“ უწოდა. იმანი და ისლამი ცალ-ცალკე თუ გამოიყენება, მაშინ მათ ერთიდაიგივე მნიშვნელობა გააჩნიათ. იმამ იბნ რაჯაბ ალ-ჰანბელმა (ალლაჰმა შეიწყალოს იგი) თქვა: „ისლამი და იმანი ცალ-ცალკე გამოყენებისას იგივე მნიშვნელობას ატარებს. ხოლო, ერთად თუ გამოიყენება, მაშინ მათი მნიშვნელობა სხვადასხვაა.“[1]

აქედან გამომდინარე, ისლამის მომშლელებში იგულისხმება ისეთი რამეები, რომლებიც პიროვნების რწმენას (იმანს) ანულებს და მას მურთადად აქცევს. იგი მოიცავს ყველა სიტყვას, რწმუნებასა და საქმეს, რაც მურთადობას იწვევს.

ისლამის რომელიმე პირობის მიმტოვებლის ჰუქმი

სწავლულთა ერთხმიანი აზრით, ქააფირია ის, ვინც ისლამის პირობებიდან რომელიმეს (მაგ. ნამაზი, ზექათი, მარხვა და ჰაჯობა) უარყოფს, გაამასხარავებს, უმნიშვნელოდ ჩათვლის ან მათ მიმართ სიამაყეს გამოხატავს. მოლლა ალიიუ’ლ ყარიმ (ალლაჰმა შეიწყალოს იგი) თქვა: „ის, ვინც შარიათს ან შარიათის განუყოფელ/მნიშვნელოვან ნაწილს შეურაცხყოფს და უმნიშვნელოდ მიიჩნევს, ქააფირი გახდება.“[2]

ხოლო, რაც შეეხება მათი აუცილებლობის (ფარძობის) დაჯერებასთან ერთად, შარიათული საპატიო მიზეზის გარეშე, მათი არ შემსრულებლის (მიმტოვებლის) სასჯელსა და ჰუქმს... ამ საკითხში იმამებს შორის აზრთა სხვადასხვაობაა.[3]

იმამ იბნ ყაიიმმა (ალლაჰმა შეიწყალოს იგი) თქვა: „მუსლიმები თანხმდებიან შემდეგ საკითხში: ‘სავალდებულო (ფარძი) ნამაზის ნებით გაცდენა ყველაზე დიდ ცოდვებს შორისაა. საკუთარი ნებით მიტოვების შედეგად გამოწვეული ცოდვა ალლაჰის წინაშე უფრო დიდია ვიდრე, კაცის მოკვლა, ქურდობა, მრუშობა და ალკ. სასმელი. ასევე, მისი (ნამაზის) მიმტოვებელი ალლაჰის სასჯელსა და დამცირებას აუცილებლად მიიღებს, როგორც ამქვეყნად, ისე იმქვეყნად.’

ხოლო, მუსლიმები სხვადასხვა აზრზე არიან შემდეგ საკითხში: ‘ნამაზის ნებით მიმტოვებელი სიკვდილით უნდა დაისაჯოს თუ არა. სიკვდილით, თუ ისჯება, მაშინ როგორ? ასევე, მისი (ნამაზის) მიმტოვებელი ქააფირია თუ არა?’

სუფიან ას-სევრიმ, აბუ უმარ ალ-ევზაიმ, აბდულლაჰ ბინ ალ-მუბარექმა, ჰამმად ბინ ზეიდმა, ვექი ბინ ალ-ჯარრაჰმა, მალიქ ბინ ანასმა, მუჰამმედ ბინ იდრის აშ-შაფი’იმ, აჰმედ ბინ ჰანბელმა, ისჰაყ ბინ რაჰავეიჰმა და სხვებმა ფეთვა[4] გამოსცეს იმასთან დაკავშირებით, რომ ნამაზის მიმტოვებელი სიკვდილით უნდა დაისაჯოს. შემდეგ კი, მათი აზრი სიკვდილით დასჯის ფორმაზე გაიყო. უმეტესმა მათგანმა თქვა, რომ სიკვდილის ფორმა ხმლით თავის მოკვეთა უნდა ყოფილიყო. ზოგიერთმა შაფი’ისტმა კი, განაცხადა, რომ ნამაზის ხელმეორედ შესრულებამდე ან სიკვდილამდე შეშით უნდა გაილახოს. იბნ შურეიჰმა კი, თქვა, რომ მიმტოვებელი უნდა დაისაჯოს სიკვდილამდე ხმლის ჩქვლეტით, ვინაიდან, ეს უფრო იმედის მომცემი იქნება მისი ხელმეორედ ნამაზის შესრულებისთვის.

სწავლულებმა შუამავლის (ალლაჰის მშვიდობა და სალამი მას) სიტყვები: ‘ალლაჰს ყველაფრის კარგად შესრულება უყვარს, ამიტომ სიკვდილით დასჯაც ლამაზად[5] შეასრულეთ.’ არგუმენტად აიღეს და თქვეს, რომ ხმლით თავის მოკვეთა სიკვდილით დასჯის ყველაზე კარგი ფორმაა და სულის მიერ სხეულის დატოვებაც მარტივია. ალლაჰმა რელიგიის მიმტოვებლების (მურთადების) დასჯა ხმლით თავის მოკვეთით ბრძანა და არა ხმლის ჩხვლეტით. მრუში დაქორწინებული კაცისა და ქალის სასჯელი ჩაქოლვა[6] იმიტომ არის, რომ მათ მიერ შესრულებულმა ჰარამმა მთელ სხეულს მიაღწია. აქედან გამომდინარე, სასჯელის ეს ფორმაც მთელ სხეულს მოიცავს. ვინაიდან, სიკვდილით დასჯის ეს ფორმა ყველაზე ცუდი ფორმაა. ადამიანის ბუნებაში არსებობს ისეთი ძლიერი ფაქტორი, რაც ადამიანს მრუშობისკენ უბოძებს. შესაბამისად, ამგვარი ძლიერი ფაქტორის წინააღმდეგ ყველაზე მძიმე სასჯელია დაწესებული. სასჯელის ეს ფორმა გვახსენებს ალლაჰის იმ სასჯელს, რომელიც ლუტ’-ის ხალხზე მოავლინა.[7]

იბნ შიჰაბ აზ-ზუჰრის, საიდ ბინ ალ-მუსეიიების, ომერ ბინ აბდულაზიზის, აბუ ჰანიფას, დავუდ ბინ ალისა და ალ-მუზენის მიხედვით, ნამაზის მიმტოვებელი სიკვდილით არ ისჯება. უნდა გაილახოს ან უნდა იქნას დამწყვდეული მანამ, სანამ არ მოკვდება ან არ მოინანიებს...“[8]

დიდი თუ პატარა აბდესის, ყიბლისკენ დადგომა და სეთრი ავრეთის[9] მიმტოვებლის ჰუქმი იგივეა, რაც ნამაზის მიმტოვებლისა. შესაძლებლობის მიუხედავად, ნამაზის ფეხზე დგომით არ შესრულებაც ნამაზის მიტოვების მსგავსია.

რაც შეეხება მეორე საკითხს: ნამაზის მიმტოვებელი ისევე უნდა დაისაჯოს, როგორც მრუში, თუ ისე, როგორც მურთადს სჯიან? ამ საკითხის შესახებ სწავლულთა შორის ორი შეხედულებაა. ორივე მათგანი იმამ აჰმედის ორ გადმოცემას ეფუძნება:

პირველი შეხედულების მიხედვით, უნდა დაისაჯოს ისე, როგორც მურთადი ისჯება. ამ აზრს იზიარებენ საიდ ბინ ჯუბეირი, ამირ აშ-შააბიი, იბრაჰიმ ან-ნეჰაი, აბუ ამრი, ევზაი, აიიუბ ას-საჰთიანი, აბდულლაჰ ბინ ალ-მუბარექი, ისჰაყ ბინ რაჰავეიჰი და მალიქისტებიდან, აბდუ’ლ-მელიქ ბინ ჰაბიბი. შაფი’ი მეზჰების ერთ-ერთი შეხედულებაც ესაა. თაჰავი გადმოსცემს თვით იმამ შაფი’ისგან. ასევე, იგივე აზრზს გადმოსცემს აბუ მუჰამმედ ბინ ჰაზმი, ომარ ბინ ალ-ჰატტაბისგან, მუაზ ბინ ჯებელისგან, აბდურრაჰმან ბინ ავფისგან, აბუ ჰურეირასგან და სხვა საჰაბეებისგან.

მეორე შეხედულების მიხედვით, სიკვდილით ისჯება, თუმცა არა, როგორც ქააფირი. შეხედულება იმამ მალიქისა და შაფი’ის ცნობილი შეხედულებაა. ამ შეხედულებას მიანიჭა უპირატესობა აბუ აბდულლაჰ იბნ ბათთამაც.“[10]

ზექათის აუცილებლობის (ფარძობის) აღიარებასთან ერთად, მისი მიტოვება ერთხმიანი აზრით დიდი ქუფრი არ არის. თუმცა, ზექათი არ გადამხდელისგან ძალდატანებით აიღება. ხოლო, არსებობს იმამ აჰმედის სხვა გადმოცემა, სადაც ნათქვამია, რომ ზექათის აუცილებლობის აღიარებასთან ერთად, მისი მიმტოვებელი ქააფირი გახდება.“[11]



[1] იბნ რაჯაბ, ჯაამიუ’ლ-ულუმ ვა’ლ-ჰიქემ, 1/107-108;

[2] ალიიუ’ლ-ყარი, ფიყჰუ’ლ-ექბერ შერხი: 454;

[3] იხთილაფი

[4] განკარგულება

[5] კარგ ფორმაში

[6] ყველა პირობის შესრულების საფუძველზე

[7] ლუტ’ის ხალხის სიბილწის სანაცვლოდ ალლაჰმა ისინი ზეციდან ქვებით ჩაქოლვით დასაჯა.

[8] იბნ ყაიიმ, ას-სალაათ: 31;

[9] სხეულის იმ ნაწილების დაფარვა, რომელიც სავალდებულოა.

[10] იბნ ყაიიმ, ას-სალაათ: 38, 42-43;

[11] იბნ ყაიიმ, ას-სალაათ: 40-42;