74/38. ყოველი სული მძევალია იმის, რაც მოიხვეჭა,
39. გარდა მარჯვენა მხარის (ასჰააბელ იემიინ) ხალხისა.
40. სამოთხეში შეეკითხებიან ერთმანეთს,
41. ცოდვილთა შესახებ:
42. „რამ მოგახვედრათ თქვენ ჯოჯოხეთში?“
43. მიუგეს: „არ ვიყავით მლოცველთაგან
44. და არ ვაპურებდით უპოვართ,
45. და ვყბედობდით ყბედებთან ერთად,
46. და ჩვენ ცრუდ ვრაცხდით განკითხვის დღეს,
47. და ბოლოს მოგვეწია სიკვდილმა.“
48. უკვე არ არგებთ მათ შუამადგომლობა შუამდგომელთა.
49. ამის მიუხედავად, რა ემართებათ მათ, რომ შეხსენებას
ზურგს აქცევენ?
50. თითქოს ეგენი დამფრთხალნი კანჯარნი (1) (გარეული
ვირი)
51. გარბიან ლომისგან.
52. უფრო მეტიც, მათგან ყოველ ადამიანს სურს,
რომ ებოძოს ფურცლები გაშლილი.
53. არამც და არამც! მათ არ ეშინიათ საიქიოსი!
54. უეჭველად, იგი შეგონებაა!
55. მაშ, შეიგონებს მას, ინებებს ვინც!
56. და არ შეიგონებენ, თუ არა ნება ალლაჰისა.
იგია ღვთისმოშიშობის და მიტევების წყარო!
განმარტება:
„ყოველი სული მძევალია იმის, რაც მოიხვეჭა“
- ანუ უზენაესი ალლაჰი ყოველ სულს ამელის შესაბამისად განსჯის. ეს განმარტება იბნ
აბბას და სხვებს ეკუთვნით.
„გარდა მარჯვენა მხარის (ასჰააბელ იემიინ) ხალხისა“ - რადგან ისინი „სამოთხეში
შეეკითხებიან ერთმანეთს“ - ანუ სამოთხის კოშკებში
მყოფნი, ჯოჯოხეთის მკვიდრთა შესახებ კითხვებს სვამენ:
„„რამ მოგახვედრათ თქვენ ჯოჯოხეთში? მიუგეს:
არ ვიყავით მლოცველთაგან და არ ვაპურებდით უპოვართ“ - ანუ ჩვენ ალლაჰს არ ვემსახურებოდით
და არც ალლაჰის ქმნილებების მიმართ სიკეთეს ვიჩენდით.
„და ვყბედობდით ყბედებთან ერთად“ - ანუ
ვსაუბრობდით იმის შესახებ, რაზეც ცოდნა და ინფორმაცია არ გვქონდა. ყათადე ამბობს:
„ყოველი უკეთურების გამოჩენის დროს ჩვენ მას ვასრულებდით.“
„და ჩვენ ცრუდ ვრაცხდით განკითხვის დღეს“
- ბოლოს კი, „მოგვეწია სიკვდილმა“, რაც ალლაჰის სხვა სიტყვების მსგავსია: „15/99.
თაყვანი ეცი შენს ღმერთს, ვიდრე არ აღესრულები!“
ალლაჰის შუამავალმა (სალლალლაჰუ ‘ალეიჰი ვა სალლამ)
ბრძანა: „მას (ოსმან ბინ მაზ’უნს) სიკვდილი ეწვია.“[1]
„უკვე არ არგებთ მათ შუამადგომლობა შუამდგომელთა“
- ანუ ზემოთ მოცემული თვისებების მატარებელ პიროვნებებს, შუამდგომლების შუამდგომლობა
სარგებელს არ მოუტანს, რადგან შუამდგომლობა სარგებელს მას მოუტანს, ვინც ამის ღირსია. სამუდამოდ ჯოჯოხეთში ყოფნა გარდაუვალია მისთვის,
ვინც ალლაჰის წინაშე ქააფირად წარსდგა.
ამის შემდეგ უზენაესი ალლაჰი ბრძანებს: „რა
ემართებათ მათ, რომ შეხსენებას ზურგს აქცევენ?“ - ანუ რა ემართებათ შენს მოწინააღმდეგე
ქააფირებს? ისინი შეხსენებას ზურგს რატომ აქცევენ?
„თითქოს ეგენი დამფრთხალნი კანჯარნი (1) (გარეული
ვირი) გარბიან ლომისგან.“ - ანუ ისინი თავიანთი ქმედებით (შეხსენებაზე ზურგის შექცევით)
ლომისგან გაქცეული გარეული ვირის მსგავსნი არიან.
„უფრო მეტიც, მათგან ყოველ ადამიანს სურს,
რომ ებოძოს ფურცლები გაშლილი“ - ანუ ისინი შეხსენებაზე ზურგის შექცევით არ კმაყოფილდებიან
და უნდათ, რომ მათ ალლაჰის მიერ შუამავალზე ბოძებული წიგნის მსგავსი წიგნი ებოძოთ.
ეს განმარტება მუჯაჰიდს და სხვებს ეკუთვნით. ამ მხრივ ეს აიათი, ალლაჰის სხვა აიათის
მსგავსია: „6/124. და როცა მოევლინათ მათ (1) (მექას მკვიდრთ) აიათი თქვეს: არ დავიჯერებთ,
სანამ ჩვენც იგივე არ მოგვევლინება, რაც მოევლინათ ალლაჰის შუამავალთ. ალლაჰმა უკეთ
უწყის, ვის უნდა მიანიჭოს შუამავლობა.“
ყათადედან მოსული ერთ-ერთი შეხედულების მიხედვით,
მიუხედავად იმისა, რომ მათ ამელი არ აქვთ, სურთ, რომ ებოძოთ დოკუმენტი (პირობა), რაც
სამუდამოდ ჯოჯოხეთში არ დარჩენაზე მიუთითებს.
„არამც და არამც! მათ არ ეშინიათ საიქიოსი!“
- მათი ცუდი მდგომარეობის მიზეზი, ახირეთის (იმქვეყნის, აღდგომის დღის) უარყოფაა.
ამის შემდეგ კი, ალლაჰი ბრძანებს: „უეჭველად, იგი შეგონებაა!“ - მართლაც და
ყურანი შეგონებაა.
„მაშ, შეიგონებს მას, ინებებს ვინც! და არ
შეიგონებენ, თუ არა ნება ალლაჰისა.“ - ეს კი, ალლაჰის ერთ-ერთი ბრძანების მსგავსია:
„76/30. და თქვენ ვერ ისურვებთ, თუ არა ნება ალლაჰისა.“
„იგია ღვთისმოშიშობის და მიტევების წყარო!“ - ანუ ალლაჰი არის ის, ვისიც უნდა
გვეშინოდეს და ასევე ალლაჰი არის ის, ვისაც პატიება უნდა ვთხოვოთ, რადგანაც მიტევება
მხოლოდ და მხოლოდ მას ძალუძს. ეს განმარტება ყათადას ეკუთვნის.
სურა მუდდასსირის თაფსირის დასასრული.
ქება-დიდება მხოლოდ და მხოლოდ ალლაჰს ეკუთვნის.
