29/1. ელიფ. ლამ. მიიმ.
2. ნუთუ ჰგონიათ ადამიანებს, რომ ამაოდ იქნებიან მიტოვებულნი და არ გამოიცდებიან,
თუ მხოლოდ იტყვიან „ვირწმუნეთ“?
3. ვფიცავ, ჩვენ გამოვცადეთ, რომელნიც მათზე უწინ იყვნენ. უეჭველად, ალლაჰმა
იცის, რომელთაც სიმართლე თქვეს და რომელთაც იცრუეს!
4. ნუთუ ჰგონიათ, რომელნიც სიავეს სჩადიან, თავს დაიძვრენენ? რაოდენ ცუდია
მათ მიერ გამოტანილი მსჯავრი!
განმარტება:
“ნუთუ ჰგონიათ ადამიანებს, რომ ამაოდ
იქნებიან მიტოვებულნი და არ გამოიცდებიან, თუ მხოლოდ იტყვიან „ვირწმუნეთ“?” - აიათში უარყოფითი
კითხვაა მოცემული ანუ უზენაესი ალლაჰის მიერ, მორწმუნეების თავიანთი რწმენის მიხედვით,
სირთულეებითა და გასაჭირით გამოცდა გარდაუვალია, რაზეც ბევრი სარწმუნო ჰადისიც მიგვანიშნებს.
ადამიანთა შორის
ყველაზე რთულ გამოცდას შუამავლები გადიან. მათ შემდეგ კი, პიროვნებები რიგრიგობით თავიანთი
რწმენის შესაბამისად კლებადობის მიხედვით. პიროვნება საკუთარი რწმენის შესაბამისად
გამოცდას გაივლის. მისი რწმენა თუ მტკიცეა, ეს იმას ნიშნავს, რომ მისი გამოცდაც რთული
იქნება.[1]
ეს აიათი ალლაჰის
სხვა სიტყვების მსგავსია:
„3/142. ან იქნებ
გგონიათ , რომ სამოთხეში შეხვალთ ისე, რომ ალლაჰმა არ შეიტყოს, რომელი თქვენგანი იბრძოდა
და არ შეიცნოს მომთმენნი?“
„2/214. ნუთუ გეგონათ,
რომ სამოთხეში შეხვიდოდით მაშინ, როცა ჯერ არ მოგსვლიათ ის, რაც თქვენს უწინ გარდასულებს
მოევლინათ? მათ უბედურება და გაჭირვება შეეხოთ და ისე შეირყნენ, რომ შუამავალი და ისინიც,
რომელთაც მასთან ერთად ირწმუნეს, ამბობდნენ: როდის შეგვეწევა ალლაჰი? უთუოდ, ალლაჰის
შეწევნა ახლოსაა!“
ყოველივე ამის გამო,
უზენაესი ალლაჰი შემდეგ ბრძანებს: „ვფიცავ,
ჩვენ გამოვცადეთ, რომელნიც მათზე უწინ იყვნენ. უეჭველად, ალლაჰმა იცის, რომელთაც სიმართლე
თქვეს და რომელთაც იცრუეს!“ - ანუ, მან (ალლაჰმა) იცის ის, ვინც თავის სიტყვაში
გულწრფელია და ასევე ისიც, ვინც ცრუ და მატყუარაა, რის გამოც მათ გამოააშკარავებს/გამოყოფს
გულწრფელებისგან. უზენაესმა ალლაჰმა იცის ის, რაც ახლა ხდება, რაც მოხდება და როგორ
უნდა მოხდეს ის, რაც ჯერ არ მომხდარა. აჰლი სუნნეთ ვა’ლ ჯამაათის სწავლულებს ამ საკითხში
სხვადასხვა აზრი არ აქვთ. ამის გამო, იბნ აბბასმა და სხვებმა, ალლაჰის სიტყვები: „გავიგოთ“
თარგმნა, როგორც „დავინახოთ“, რადგან დანახვა არსებულთანაა დაკავშირებული, გაგება კი,
დანახვისგან განსხვავებით, ზოგადი მნიშვნელობისაა. გაგება/ცოდნა არსებულთან და არარსებულთანაც
კავშირშია.
„ნუთუ ჰგონიათ, რომელნიც სიავეს სჩადიან, თავს დაიძვრენენ? რაოდენ ცუდია
მათ მიერ გამოტანილი მსჯავრი!“ - ანუ, არ ეგონოთ ურწმუნოებს, რომ გამოცდას
თავს დააღწევენ, რადგან ის სასჯელი, რაც მათ მომავალში ელოდებათ, უფრო მწვავე და სასტიკია.
რის გამოც უზენაესი ბრძანებს: „ნუთუ ჰგონიათ,
რომელნიც სიავეს სჩადიან, თავს დაიძვრენენ?“ ჰგონიათ, რომ უკან ჩამოგვიტოვებენ
და გაგვექცევიან?! „რაოდენ ცუდია მათ მიერ
გამოტანილი მსჯავრი!“ ისინი რაოდენ
ცუდს ფიქრობენ.
