ხელების წამოწევა სუნნეთია. რუქუ’იდან წამოდგომის შემდეგ ამის დამატება დაშვებულია:
مِلْ ءَ السَّمَوَاتِ وَمِلْ ءَ الْاَرْضِ وَ مَا بَينَهُمَا وَمِلْءَ مَا شَسْتَ مِنْ شَيْءِ بَعْدُ أهْلَ الثَّنَاءِ وَ الْمَجْدِ أَحَقُّ مَا قَالَ الْعَبْدُ وَ كُلُّنَا لَكَ عَبْدٌ الَّهُمَّ لَا مَانِعَ لِمَا أَعْطَيتَ وَلَامُعْطيَ لِمَا مَنَعْتَ وَلَا يَنْفَعُ ذَا الْجَدَّ مِنْكَ الْجَدُّ
მარჯვენა ხელის მარცხენა ხელზე მკერდზე განთავსება მუსთეჰაბია. როგორც
ყიამის (ფეხზე დგომის) დროს ხელებს ამგვარად განათავსებს, ასევე რუქუ’ის შემდეგ ყიამის
დროსაც ხელებს შეკრავს, რადგან შუამავლის მიერ ამგვარად შესრულების შესახებ გადმოცემები
არსებობს. ვაილ ბინ ჰუჯრისა[2] და სეჰლ ბინ სა’დის[3] გადმოცემები ამაზე მიუთითებს.
შუამავლის სუნნეთი გვიჩვენებს თუ რა ხნითაა საჭირო რუქუ’ის შემდეგ
დაყოვნება. ბერა ბინ აზიბიმ (რადიალლაჰუ ‘ანჰ) თქვა: „შუამავალთან ერთად შესრულებულ
ნამაზს ყურადღებით დავაკვირდი. მისი ყიამი, რუქუ’ი, რუქუ’ის შემდეგ გასწორება, სეჯდე,
ორ სეჯდეს შორის დაჯდომა, შემდეგ ისევ სეჯდის შესრულება, სალამის მიცემამდე დაჯდომა
და ნამაზის დასრულება თითქმის ყველა ერთნაირი იყო.“[4]
