უზენაესი
ალლაჰის ბრძანებები და აკრძალვები მორჩილებას საჭიროებს. ისლამის არსიც ეს არის. აუცილებელი
არ არის მიზეზების გაგება. მიუხედავად ამისა, ალლაჰმა მორწმუნეებს ზოგიერთი ბრძანებებისა
და აკრძალვების მიზეზი და სიბრძნე განუმარტა. მაგალითად, უზენაესი ალლაჰი ყურანში ბრძანებს:
„8/73.
რომელნიც ურწმუნონი არიან, ერთმანეთის მეგობრები არიან. და თუ თქვენ მათ დაიმეგობრებთ,
დედამიწაზე დიდი არეულობა და უწესობა იქნება.“
უზენაესმა
ალლაჰმა ყველაფრის გათვალისწინებით კანონი (შარიათი) დაამკვიდრა, რაც მისადმი მორჩილების
მიზეზია. ადამიანს მისი მწირე ცოდნის გამო ყოველთვის საკითხის გაგება/აღქმა არ შეუძლია.
მაგალითად: ისლამის მიხედვით, ისეთი ადგილიდან ჰიჯრეთის შესრულება (გადასახლება) ფარძია,
სადაც რელიგიურად ცხოვრება შეუძლებელია. ადამიანს კი, ძალიან უჭირს იმ ადგილის მიტოვება,
სადაც დაიბადა და გაიზარდა. თუმცა გადასახლება რთული არ არის მისთვის, ვინც ვალასა
და ბარას საკითხი კარგად.
ასევე,
ისლამში ჯიჰადი ფარძია. პიროვნებისთვის რთულია იმ ადამიანის წინააღმდეგ წასვლა, ვის
ერთადაც საჭმელს მიირთმევდა. ადამიანმა ვალასა და ბარას საკითხი კარგად თუ გაიაზრა,
მისთვის ჰიჯრეთისა და ჯიჰადის შესრულება ადვილი იქნება. ხოლო, მაშინ როცა ადამიანი
ალლაჰის კანონის საწინააღმდეგოდ, არამუსლიმებთან იმეგობრებს, დედამიწაზე ჯიჰადი აღარ
იქნება. ჯიჰადის არ არსებობის შემთხვევაში კი შირქი და ქუფრი ვრცელდება, რაც ფითნისა
და უბედურებების მიზეზია.
უზენაესი
ალლაჰი სხვა აიათში ბრძანებს:
„2/105.
არ ისურვებდნენ, ისინი ვინც ურწმუნო იყო წიგნის მფლობელთაგან და არც წარმართნი, რომ
ზეგარდმოვიდეს თქვენზე ღმერთის სიკეთე.“
ქააფირთან მეგობრობა ყოველთვის ცრუა. მათ მუსლიმებისთვის
კარგი არასდროს სურდათ და არც ენდომებათ. ამის არგუმენტი კი ზემოთ მოყვანილი აიათია.
რომელიმე ადგილას ქააფირები მუსლიმებს კარგად თუ ეპყრობიან, უეჭველად იქ მახეა. ამის
საუკეთესო მაგალითი კი ისტორიაში ისლამური ქვეყნების მიერ ქააფირებთან დადებული შეთანხმებებია.
მიზეზი, რის გამოც პიროვნება ქააფირთან მეგობრობს
მიზეზი, რის გამოც პიროვნება ქააფირთან მეგობრობს
ყურანის მიხედვით, ქააფირების მეგობარი ხასიათდება,
როგორც მუნაფიყი (ორპირი). მუნაფიყი არის პიროვნება, რომელსაc არ სწამს და ყოველთვის საკუთარი
თავის სარგებლისთვის ზრუნავს, რის გამოც თან მუსლიმად აცხადებს თავს და თან ურწმუნოდ.
უზენაესი ალლაჰი ყურანში ბრძანებს:
„4/143 მერყეობენ ამას (რწმენასა და ურწმუნოებას)
შორის. და ვისაც ალლაჰი გზას აუბნევს, იმას გზა ვერ მოუნახო შენ!“
„5/52 მაშ, დაინახავ შენ, რომელთაც სენი უზით გულებში მათკენ მიისწრაფვიან თავის მართლებით: გვეშინია, ბედუკუღმართობა არ გვეწვიოს. ეგებ გამარჯვება მოავლინოს ალლაჰმა ან რაიმე გადაწყვეტილება თავისი, და მაშინ სინანულს მიეცემიან იმის გამო, რაც გულში ჰქონდათ დაფარული!“
უზენაესი ალლაჰი აღნიშნავს, რომ ისინი ქააფირებთან
შიშის გამო მეგობრობენ. მაშინ, როცა გულში ალლაჰის შიში არ არის, გულს ყველაფრის და
ყველას ეშინია. შიში კი, ადამიანს ალლაჰის მიერ აკრძალულის შესრულებისკენ უბიძგებს.
მუნაფიყების ქააფირებთან მეგობრობის აღნიშნვის შემდეგ, უზენაესი ალლაჰი ბრძანებს:
„4/139 რომელთაც ურწმუნონი აჰყავთ მეგობრებად მორწმუნენის
ნაცვლად, დიდებას ხომ არ ეძებენ მაგათთან? თუმცა, უეჭველად, დიდება ალლაჰს ეკუთვნის
სრულიად!“
რისი საშუალებითაც ქააფირებთან მეგობრობის კიდევ
ერთი მიზეზი აღნიშნა. მორწმუნე თავის ცხოვრებას ალლაჰის სახელებისა და თვისებების შესაბამისად
მოიწყობს. მორწმუნეს დიდებული ალლაჰის როდესაც სწამს, დიდებას სხვაგან არასდროს მოძებნის.
სწორედ ეს არის ის მიზეზი, რის გამოც საჰაბეების პერიოდი შექებულია. ისინი ამბობდნენ:
„ჩვენ არაფერი ვიყავით, ალლაჰმა კი ისლამით ჩვენ აგვამაღლა. დიდებას ალლაჰის რელიგიის,
ისლამის გარდა სხვაგან, რომ ვეძიოთ, ალლაჰი ისევ არაფრად გვაქცევს.“
მუნაფიყი და ქააფირი ამ დიდებას ვერ გრნობს, რის
გამოც დიდების ძებნაშია.
